شبکه اجتماعی گردشگری تیشینه دوست گرامی برای آشنایی با گشت و گذارهای دیگر دوستان از شبکه اجتماعی تیشینه دیدن کنید. مشاهده شبکه اجتماعی گردشگری تیشینه آتنا کریمی گزارش خطا درهدره هادره گوبلینایالات متحدهدره عجیب گوبلین دره عجیب گوبلینیکی از عجیب‌ترین مکان‌های یوتا، ایالات متحده، دره گوبلین بین شهرهای گرین ریور و هنکسویل است. این دره که تنها 1.6 کیلومترعرض و 3 کیلومتر طول دارد با هزاران هودو (سنگ‌های ماسه ای فرسوده شده که توسط باد و آب به شکل اجنه سایر موجودات افسانه ای درآمده است.) پر شده است. چشمگیرترین آن‌ها سه هودوی مجزا با ابعاد بسیار بزرگ است که روی یک لبه باریک ایستاده اند و توسط زمین‌های تخت پوشیده از چمن احاطه شده اند.هودو‌ها با فرسایش ماسه سنگ‌ها در دوره ژوراسیک، بین 180 تا 140 میلیون سال پیش ایجاد شده اند، زمانی که این منطقه در کنار یک دریای باستانی قرار داشت. این اشکال عجیب و غریب به این علت پدید آمدند که سنگ‌ها از انواع مختلف سنگ‌های رسوبی با درجه سختی متفاوت تشکیل شده بودند که موجب می‌شد به صورت متفاوتی ساییده شوند. سنگ‌های نرم تر، سریعتر از سنگ‌های سخت ساییده می‌شدند. دره گوبلین اولین بار توسط گاوبازها که به دنبال گله گاو می‌گشتند کشف شد. سپس در اواخر سال‌های 1920، «Arthur Chaffin» با همراهانش دوباره کشف شد. گفته می‌شود آرتور و همراهانش از آن چه دیده بودند بسیار شگفت زده شده بودند. او این دره را دره قارچ نامید و در سال 1949 دوباره به آن بازگشت و چند روز به بررسی این دره اسرارآمیز و عکاسی از آن پرداخت. این دره در سال 1964 رسما به عنوان یک پارک ایالتی تعیین شد. ارسال مطالب بیشتر
دره عجیب گوبلینیکی از عجیب‌ترین مکان‌های یوتا، ایالات متحده، دره گوبلین بین شهرهای گرین ریور و هنکسویل است. این دره که تنها 1.6 کیلومترعرض و 3 کیلومتر طول دارد با هزاران هودو (سنگ‌های ماسه ای فرسوده شده که توسط باد و آب به شکل اجنه سایر موجودات افسانه ای درآمده است.) پر شده است. چشمگیرترین آن‌ها سه هودوی مجزا با ابعاد بسیار بزرگ است که روی یک لبه باریک ایستاده اند و توسط زمین‌های تخت پوشیده از چمن احاطه شده اند.هودو‌ها با فرسایش ماسه سنگ‌ها در دوره ژوراسیک، بین 180 تا 140 میلیون سال پیش ایجاد شده اند، زمانی که این منطقه در کنار یک دریای باستانی قرار داشت. این اشکال عجیب و غریب به این علت پدید آمدند که سنگ‌ها از انواع مختلف سنگ‌های رسوبی با درجه سختی متفاوت تشکیل شده بودند که موجب می‌شد به صورت متفاوتی ساییده شوند. سنگ‌های نرم تر، سریعتر از سنگ‌های سخت ساییده می‌شدند. دره گوبلین اولین بار توسط گاوبازها که به دنبال گله گاو می‌گشتند کشف شد. سپس در اواخر سال‌های 1920، «Arthur Chaffin» با همراهانش دوباره کشف شد. گفته می‌شود آرتور و همراهانش از آن چه دیده بودند بسیار شگفت زده شده بودند. او این دره را دره قارچ نامید و در سال 1949 دوباره به آن بازگشت و چند روز به بررسی این دره اسرارآمیز و عکاسی از آن پرداخت. این دره در سال 1964 رسما به عنوان یک پارک ایالتی تعیین شد.
