شبکه اجتماعی گردشگری تیشینه دوست گرامی برای آشنایی با گشت و گذارهای دیگر دوستان از شبکه اجتماعی تیشینه دیدن کنید. مشاهده شبکه اجتماعی گردشگری تیشینه فهمیه عابدی گزارش خطا بزرگترین ورزشگاه ایتالیاجاذبه فرهنگیاستادیوم سن سیرواستادیوم بزرگترین ورزشگاه ایتالیااستادیوم سن سیرو ، نماد شهر میلان در ایتالیا قرار دارد که دارای چهار جایگاه جداگانه می‌باشد. ساخت استادیوم سن سیرو پروژه‌ای بود که توسط رئیس سابق باشگاه میلان پیرو پیرلی انجام شد. در دو دهه‌ی اول قرن بیستم، میلان زمین‌های مختلفی را به عنوان خانه‌ی خود تجربه کرد و تا اوایل سال ۱۹۲۰ در زمینی با نام Viale Lombardia بازی می‌کرد. اگرچه این زمین بسیار خوب بود، اما به دلیل اینکه برای طرفداران پرشمار آن بسیار کوچک بود خیلی زود از رده خارج شد و معمارمشهوری با نام استاکینی که مسئول ساخت ایستگاه مرکزی میلان هم بود، برای طراحی یک استادیوم کاملا جدید به خدمت گرفته شد. استادیوم سن سیرو به طور رسمی با یک بازی دوستانه بین اینتر و آث میلان (۶-۳) در ۱۹ سپتامبر سال ۱۹۲۶ افتتاح شد. استادیوم دارای چهار جایگاه جداگانه بود و ظرفیت ۳۵ هزار تماشاچی را نیز داشت. سن سیرو در ابتدا در مالکیت باشگاه آث میلان بود، اما بعدا و در سال ۱۹۳۵ به شهرداری میلان فروخته شد و خیلی زود مجبور شدند برای افزایش هواداران باشگاه این استادیوم را گسترش دهد. نقشه‌ها برای ساخت یک استادیوم عظیم با گنجایش ۱۵۰ هزار نفر بود اما در پایان این ایده عملی نشد و استادیوم پیشرفته‌تر شده‌ی سن سیرو در سال ۱۹۳۹ مجددا افتتاح شد، در حالی که تنها یک طبقه داشت. تا سال ۱۹۴۵، میلان تنها ساکن سن سیرو بود، اما پس از آن اینتر نیز به آنها پیوست که تا پیش از آن در Arena Civica بازی‌های خود را انجام می‌داد. در سال ۱۹۵۵ سن سیرو با اضافه شدن طبقه‌ی دوم روی طبقه‌ی اول گسترش یافت و ساخت این طبقه‌ی جدید ظرفیت آن را به ۸۵ هزار نفر افزایش داد. دهه‌های بعدی سن سیرو میزبان دو فینال جام اروپا بود، اولی در سال ۱۹۶۵ بین اینتر و بنفیکا (۱-۰ ) و دومی در سال ۱۹۷۰ بین فاینورد و سلتیک (۲-۱). استادیوم برای مسابقات لیگ اروپا در سال ۱۹۶۸ برگزیده نشد، اما برای بازی‌های یورو ۱۹۸۰ یکی از ورزشگاه‌های انتخابی بود. در همان زمان به طور رسمی و برای گرامیداشت بازیکن اسبق دو تیم اینتر و میلان نامش به استادیوم جوزپه مه آتزا تغییر نام پیدا کرد. در طول بازی‌های لیگ قهرمانان اروپا در سال ۱۹۸۰، سن سیرو برای سه بازی از مرحله‌ی گروهی میزبان بود. پس از این مسابقات، ایتالیا میزبان جام جهانی ۱۹۹۰ شد و واضح بود که استادیوم سن سیرو به یک تغییر و بروزرسانی بزرگ نیاز دارد. تفکر ساخت یک استادیوم جدید مطرح شده بود، اما انتخاب معماران آن جیانکارلو راگاتزی، انـریکو هافـر و لئـو فینتری نقشه‌ای برای پیشرفت امکانات همین ورزشگاه به جای ساخت یک ورزشگاه جدید بود. ارسال مطالب بیشتر
بزرگترین ورزشگاه ایتالیااستادیوم سن سیرو ، نماد شهر میلان در ایتالیا قرار دارد که دارای چهار جایگاه جداگانه می‌باشد. ساخت استادیوم سن سیرو پروژه‌ای بود که توسط رئیس سابق باشگاه میلان پیرو پیرلی انجام شد. در دو دهه‌ی اول قرن بیستم، میلان زمین‌های مختلفی را به عنوان خانه‌ی خود تجربه کرد و تا اوایل سال ۱۹۲۰ در زمینی با نام Viale Lombardia بازی می‌کرد. اگرچه این زمین بسیار خوب بود، اما به دلیل اینکه برای طرفداران پرشمار آن بسیار کوچک بود خیلی زود از رده خارج شد و معمارمشهوری با نام استاکینی که مسئول ساخت ایستگاه مرکزی میلان هم بود، برای طراحی یک استادیوم کاملا جدید به خدمت گرفته شد. استادیوم سن سیرو به طور رسمی با یک بازی دوستانه بین اینتر و آث میلان (۶-۳) در ۱۹ سپتامبر سال ۱۹۲۶ افتتاح شد. استادیوم دارای چهار جایگاه جداگانه بود و ظرفیت ۳۵ هزار تماشاچی را نیز داشت. سن سیرو در ابتدا در مالکیت باشگاه آث میلان بود، اما بعدا و در سال ۱۹۳۵ به شهرداری میلان فروخته شد و خیلی زود مجبور شدند برای افزایش هواداران باشگاه این استادیوم را گسترش دهد. نقشه‌ها برای ساخت یک استادیوم عظیم با گنجایش ۱۵۰ هزار نفر بود اما در پایان این ایده عملی نشد و استادیوم پیشرفته‌تر شده‌ی سن سیرو در سال ۱۹۳۹ مجددا افتتاح شد، در حالی که تنها یک طبقه داشت. تا سال ۱۹۴۵، میلان تنها ساکن سن سیرو بود، اما پس از آن اینتر نیز به آنها پیوست که تا پیش از آن در Arena Civica بازی‌های خود را انجام می‌داد. در سال ۱۹۵۵ سن سیرو با اضافه شدن طبقه‌ی دوم روی طبقه‌ی اول گسترش یافت و ساخت این طبقه‌ی جدید ظرفیت آن را به ۸۵ هزار نفر افزایش داد. دهه‌های بعدی سن سیرو میزبان دو فینال جام اروپا بود، اولی در سال ۱۹۶۵ بین اینتر و بنفیکا (۱-۰ ) و دومی در سال ۱۹۷۰ بین فاینورد و سلتیک (۲-۱). استادیوم برای مسابقات لیگ اروپا در سال ۱۹۶۸ برگزیده نشد، اما برای بازی‌های یورو ۱۹۸۰ یکی از ورزشگاه‌های انتخابی بود. در همان زمان به طور رسمی و برای گرامیداشت بازیکن اسبق دو تیم اینتر و میلان نامش به استادیوم جوزپه مه آتزا تغییر نام پیدا کرد. در طول بازی‌های لیگ قهرمانان اروپا در سال ۱۹۸۰، سن سیرو برای سه بازی از مرحله‌ی گروهی میزبان بود. پس از این مسابقات، ایتالیا میزبان جام جهانی ۱۹۹۰ شد و واضح بود که استادیوم سن سیرو به یک تغییر و بروزرسانی بزرگ نیاز دارد. تفکر ساخت یک استادیوم جدید مطرح شده بود، اما انتخاب معماران آن جیانکارلو راگاتزی، انـریکو هافـر و لئـو فینتری نقشه‌ای برای پیشرفت امکانات همین ورزشگاه به جای ساخت یک ورزشگاه جدید بود.
