شبکه اجتماعی گردشگری تیشینه دوست گرامی برای آشنایی با گشت و گذارهای دیگر دوستان از شبکه اجتماعی تیشینه دیدن کنید. مشاهده شبکه اجتماعی گردشگری تیشینه vahid R گزارش خطا پلپل هاپل خواجوپل زیبای زاینده رود پل زیبای زاینده رودپل خواجو یکی از پل‌های تاریخی اصفهان می‌باشد که به عنوان زیباترین پل زاینده رود از آن یاد می‌شود.قدم زدن بر روی این پل می‌تواند یکی از لذتبخش‌ترین لحظات را برای شما خلق کند.اطراف این پل به هنگام غروب و اوایل شب، محلی برای خوشگذرانی مردم به شمار می‌رود.کم نیستند پل هایی که دو سوی زاینده رود را به یکدیگر وصل می‌کنند اما حال و هوای خواجو به گونه ای دیگر است. این پل چهره ای متفات دارد که به عنوان زیباترین پل اصفهان شناخته می‌شود و در شرق سی و سه پل قرار دارد. این پل علاوه بر معماری چشم نواز، نقاشی‌های زیبایی را نیز به نمایش می‌گذارد و قسمت میانی آن همچون نگینی می‌درخشد.ویژگی‌های معماری و استفاده از تزئینات کاشیکاری سبب شده تا این پل از دیگر پل‌های زاینده رود مشهورتر گردد و به عنوان یکی از زیباترین پل‌های جهان در عصر خود مطرح شود. این پل محلی برای گذر و مکانی برای اقامت موقت بوده و حکم سد و آب‌بند را نیز داشته است.این پل ساحل شمالی و جنوبی زاینده رود را به هم متصل می‌کند و دارای دو ضلع شرقی و غربی است که در میان هر یک ساختمانی با عنوان شاه نشین یا بیگلر بیکی با چند اتاق مزین به نقاشی وجود دارد. این ساختمان به نام شاه نشین معروف بوده که هم نقش یک اقامتگاه موقتی برای خانواده‌ی شاه را داشته و هم جایگاه بزرگان و امیرانی بوده که برای تماشای مسابقات شنا و قایقرانی بر روی دریاچه مصنوعی که در نتیجه‌ی سد کردن راه آب توسط پل شکل می‌گرفت، به اینجا می‌آمدند. گفته می‌شود که در آن دوران فواره هایی نیز در اطراف پل وجود داشته که امروزه اثری از آنها دیده نمی‌شود.در گوشه‌های ضلع شرقی پل خواجو دو شیرسنگی به چشم می‌خورد که احتمالا نماد سپاهیان بختیاری و محافظ اصفهان در عصر صفویه می‌باشند. با طی کردن ۱۱ پله سنگی از کف پل به بستر دریاچه می‌رسیم. دهانه‌های پل، از آجرهای به دقت تراش‌خورده ساخته و در بخش میانی آن نیز سدهای چوبی برای گرفتن جلوی رودخانه تعبیه شده اند. در مورد طول این پل و تعداد دهانه‌های آن اختلاف نظر وجود دارد به عنوان مثال تارونیه، سیاح اروپایى، درباره‌ی این مشخصات می‌گوید:این پل که طولش ۱۵۰ متر و عرضش ۱۴ و معبر آن ۵/۷ متر است از سنگ و آجر ساخته شده و ۲۱ جوى و ۲۶ چشمه (دهانه) دارد.اما آنچه که در کتاب‌های امروزی مشاهده می‌شود طول ۱۳۲/۵ متر و عرض ۱۲ متر می‌باشد و البته تعداد چشمه‌های این پل را بعضى ۲۶ و برخى ۲۴ و کسانى ۲۱ و دیگران ۲۸ نوشته اند. بر این اساس، احتمالا در طول تاریخ این پل دچار تغییراتی شده و برخی از قسمت‌های آن از بین رفته اند.تارونیه در جایی دیگر به کاربری سد و معمارى و استحکام بى اندازه زیبا و بى نظیر آن اشاره می‌کند و چنین مشخصاتی را برای آن بیان می‌دارد:پل شامل چهار طبقه است و در دو طرف داخلى معبر فوقانى هر طرف، ۵۱ غرفه بزرگ و کوچک دارد. طول سنگ هاى این پل متجاوز از دو متر و امتداد ستون هاى فاصله هر چشمه به سقف ۲۰ متر است. جلوی هر سقف و دیوار، پیش آمدگى و فرو رفتگى وجود دارد اگر تخته اى با اندازه دهانه پل‌ها بگذارند آب رودخانه بالا آمده و مدتى ذخیره می‌شود.آنچه که امروز به عنوان پل خواجو شناخته می‌شود در سال ۱۰۶۰ به دستور شاه عباس دوم و بر روی خرابه هایی از یک پل به جا مانده از دوره تیموری به نام پل حسن بیک بنا گردیده است.کارشناسان معماری از پل خواجو به عنوان نقطه ای اوج در صنعت پل سازی ایران یاد می‌کنند و معتقدند مصالح به کار رفته در ساخت این سازه بسیار هوشمندانه انتخاب شده اند. ارسال مطالب بیشتر
پل زیبای زاینده رودپل خواجو یکی از پل‌های تاریخی اصفهان می‌باشد که به عنوان زیباترین پل زاینده رود از آن یاد می‌شود.قدم زدن بر روی این پل می‌تواند یکی از لذتبخش‌ترین لحظات را برای شما خلق کند.اطراف این پل به هنگام غروب و اوایل شب، محلی برای خوشگذرانی مردم به شمار می‌رود.کم نیستند پل هایی که دو سوی زاینده رود را به یکدیگر وصل می‌کنند اما حال و هوای خواجو به گونه ای دیگر است. این پل چهره ای متفات دارد که به عنوان زیباترین پل اصفهان شناخته می‌شود و در شرق سی و سه پل قرار دارد. این پل علاوه بر معماری چشم نواز، نقاشی‌های زیبایی را نیز به نمایش می‌گذارد و قسمت میانی آن همچون نگینی می‌درخشد.ویژگی‌های معماری و استفاده از تزئینات کاشیکاری سبب شده تا این پل از دیگر پل‌های زاینده رود مشهورتر گردد و به عنوان یکی از زیباترین پل‌های جهان در عصر خود مطرح شود. این پل محلی برای گذر و مکانی برای اقامت موقت بوده و حکم سد و آب‌بند را نیز داشته است.این پل ساحل شمالی و جنوبی زاینده رود را به هم متصل می‌کند و دارای دو ضلع شرقی و غربی است که در میان هر یک ساختمانی با عنوان شاه نشین یا بیگلر بیکی با چند اتاق مزین به نقاشی وجود دارد. این ساختمان به نام شاه نشین معروف بوده که هم نقش یک اقامتگاه موقتی برای خانواده‌ی شاه را داشته و هم جایگاه بزرگان و امیرانی بوده که برای تماشای مسابقات شنا و قایقرانی بر روی دریاچه مصنوعی که در نتیجه‌ی سد کردن راه آب توسط پل شکل می‌گرفت، به اینجا می‌آمدند. گفته می‌شود که در آن دوران فواره هایی نیز در اطراف پل وجود داشته که امروزه اثری از آنها دیده نمی‌شود.در گوشه‌های ضلع شرقی پل خواجو دو شیرسنگی به چشم می‌خورد که احتمالا نماد سپاهیان بختیاری و محافظ اصفهان در عصر صفویه می‌باشند. با طی کردن ۱۱ پله سنگی از کف پل به بستر دریاچه می‌رسیم. دهانه‌های پل، از آجرهای به دقت تراش‌خورده ساخته و در بخش میانی آن نیز سدهای چوبی برای گرفتن جلوی رودخانه تعبیه شده اند. در مورد طول این پل و تعداد دهانه‌های آن اختلاف نظر وجود دارد به عنوان مثال تارونیه، سیاح اروپایى، درباره‌ی این مشخصات می‌گوید:این پل که طولش ۱۵۰ متر و عرضش ۱۴ و معبر آن ۵/۷ متر است از سنگ و آجر ساخته شده و ۲۱ جوى و ۲۶ چشمه (دهانه) دارد.اما آنچه که در کتاب‌های امروزی مشاهده می‌شود طول ۱۳۲/۵ متر و عرض ۱۲ متر می‌باشد و البته تعداد چشمه‌های این پل را بعضى ۲۶ و برخى ۲۴ و کسانى ۲۱ و دیگران ۲۸ نوشته اند. بر این اساس، احتمالا در طول تاریخ این پل دچار تغییراتی شده و برخی از قسمت‌های آن از بین رفته اند.تارونیه در جایی دیگر به کاربری سد و معمارى و استحکام بى اندازه زیبا و بى نظیر آن اشاره می‌کند و چنین مشخصاتی را برای آن بیان می‌دارد:پل شامل چهار طبقه است و در دو طرف داخلى معبر فوقانى هر طرف، ۵۱ غرفه بزرگ و کوچک دارد. طول سنگ هاى این پل متجاوز از دو متر و امتداد ستون هاى فاصله هر چشمه به سقف ۲۰ متر است. جلوی هر سقف و دیوار، پیش آمدگى و فرو رفتگى وجود دارد اگر تخته اى با اندازه دهانه پل‌ها بگذارند آب رودخانه بالا آمده و مدتى ذخیره می‌شود.آنچه که امروز به عنوان پل خواجو شناخته می‌شود در سال ۱۰۶۰ به دستور شاه عباس دوم و بر روی خرابه هایی از یک پل به جا مانده از دوره تیموری به نام پل حسن بیک بنا گردیده است.کارشناسان معماری از پل خواجو به عنوان نقطه ای اوج در صنعت پل سازی ایران یاد می‌کنند و معتقدند مصالح به کار رفته در ساخت این سازه بسیار هوشمندانه انتخاب شده اند.
