شبکه اجتماعی گردشگری تیشینه دوست گرامی برای آشنایی با گشت و گذارهای دیگر دوستان از شبکه اجتماعی تیشینه دیدن کنید. مشاهده شبکه اجتماعی گردشگری تیشینه Elena V گزارش خطا قبرستانگورستان سفید چاهگورستاننخستین قبرستان مسلمانان در ایران نخستین قبرستان مسلمانان در ایرانسفید چاه عنوان نخستین قبرستان مسلمانان در ایران اسلامی است که در شرقی‌ترین نقطه استان مازندران و در شهر گلوگاه واقع شده است.رقی‌ترین نقطه استان مازندران و در شهر گلوگاه قبرستانی با سنگ‌های عمودی خاکستری و حکاکی‌های عجیب، عنوان اولین قبرستان مسلمانان ایران را با خود یدک می‌کشد.این قبرستان با قدمتی بیش از هزار و 200 سال، با نقش‌های عجیب‌تر روی سنگ‌هایش در روستایی به نام«سفیدچاه» در جاده ارتباطی شهر گلوگاه در شرقی‌ترین نقطه استان مازندران قرار دارد.قبر «ملک بادله» که روزگاری حاکم شمال ایران بود در این گورستان قرار دارد؛ اما کمتر کسی به سنگ‌های فرو رفته این والی در خاک این قبرستان اعتنا می‌کند.سفیدچاه که به روایت قبر حاج جرجیس سفیدجاهی، «سفیدجا» و در روایت‌های دیگر اسپ چاه، اسپ تن و روبار نامیده شده، در دره‌ای میان کوه‌های منطقه هزارجریب از رشته‌کوه البرز قرار دارد.مردم این روستا معتقدند خاک این گورستان شباهت عجیبی با خاک قبرستان وادی‌السلام دارد و می‌تواند اجساد دفن شده را تا چندین سال سالم حفظ کند.یکی از زیبایی‌های این قبرستان که شهرتی جهانی به آن بخشیده، نقوش به کار رفته در سنگ قبرها است؛ سنگ قبرها در هر منطقه و کشوری تحت تأثیر معماری و فرهنگ آن منطقه و کشور است مثلا سنگ قبرهای اسپانیا و افریقا دارای قوس‌های هلالی نعل اسبی است که خاص معماری این مناطق است و در جهان اسلام نیز سنگ قبرها دارای اشکال متنوعی است که نمایانگر معماری هر منطقه است.نکته جالب توجه در طراحی این نقوش آن است که نقش‌های قبور ارتباط مستقیمی با شغل اموات داشت؛ اما پس از مرگ آخرین بازمانده سنگ‌تراشان و حکاکان روستای «مصیب‌محله» که در نزدیکی روستای سفیدچاه واقع است، عمر حکاکی روی سنگ‌ها به ویژه سنگ‌های سیاه به پایان رسید.از ویژگی‌های متفاوت این گورستان، قرار داشتن سنگ قبرها به حالت عمودی است و برای نشان دادن این‌که هر کدام از مردگان چه شغلی داشته‌اند، ابزار و ادوات شغلی افراد بر روی سنگ‌ها حک شده و حتی برای آن‌که مشخص شود در این قبور زن یا مرد به خاک سپرده شده است نمادهایی وجود دارد.با توجه به قدمت سنگ مزارهای این گورستان به نظر می‌رسد اساس تأسیس این گورستان به زمان خاکسپاری سادات میرعمادی، سادات مرعشی و دیگر پادشاهان محلی باز می‌گردد. ارسال مطالب بیشتر
نخستین قبرستان مسلمانان در ایرانسفید چاه عنوان نخستین قبرستان مسلمانان در ایران اسلامی است که در شرقی‌ترین نقطه استان مازندران و در شهر گلوگاه واقع شده است.رقی‌ترین نقطه استان مازندران و در شهر گلوگاه قبرستانی با سنگ‌های عمودی خاکستری و حکاکی‌های عجیب، عنوان اولین قبرستان مسلمانان ایران را با خود یدک می‌کشد.این قبرستان با قدمتی بیش از هزار و 200 سال، با نقش‌های عجیب‌تر روی سنگ‌هایش در روستایی به نام«سفیدچاه» در جاده ارتباطی شهر گلوگاه در شرقی‌ترین نقطه استان مازندران قرار دارد.قبر «ملک بادله» که روزگاری حاکم شمال ایران بود در این گورستان قرار دارد؛ اما کمتر کسی به سنگ‌های فرو رفته این والی در خاک این قبرستان اعتنا می‌کند.سفیدچاه که به روایت قبر حاج جرجیس سفیدجاهی، «سفیدجا» و در روایت‌های دیگر اسپ چاه، اسپ تن و روبار نامیده شده، در دره‌ای میان کوه‌های منطقه هزارجریب از رشته‌کوه البرز قرار دارد.مردم این روستا معتقدند خاک این گورستان شباهت عجیبی با خاک قبرستان وادی‌السلام دارد و می‌تواند اجساد دفن شده را تا چندین سال سالم حفظ کند.یکی از زیبایی‌های این قبرستان که شهرتی جهانی به آن بخشیده، نقوش به کار رفته در سنگ قبرها است؛ سنگ قبرها در هر منطقه و کشوری تحت تأثیر معماری و فرهنگ آن منطقه و کشور است مثلا سنگ قبرهای اسپانیا و افریقا دارای قوس‌های هلالی نعل اسبی است که خاص معماری این مناطق است و در جهان اسلام نیز سنگ قبرها دارای اشکال متنوعی است که نمایانگر معماری هر منطقه است.نکته جالب توجه در طراحی این نقوش آن است که نقش‌های قبور ارتباط مستقیمی با شغل اموات داشت؛ اما پس از مرگ آخرین بازمانده سنگ‌تراشان و حکاکان روستای «مصیب‌محله» که در نزدیکی روستای سفیدچاه واقع است، عمر حکاکی روی سنگ‌ها به ویژه سنگ‌های سیاه به پایان رسید.از ویژگی‌های متفاوت این گورستان، قرار داشتن سنگ قبرها به حالت عمودی است و برای نشان دادن این‌که هر کدام از مردگان چه شغلی داشته‌اند، ابزار و ادوات شغلی افراد بر روی سنگ‌ها حک شده و حتی برای آن‌که مشخص شود در این قبور زن یا مرد به خاک سپرده شده است نمادهایی وجود دارد.با توجه به قدمت سنگ مزارهای این گورستان به نظر می‌رسد اساس تأسیس این گورستان به زمان خاکسپاری سادات میرعمادی، سادات مرعشی و دیگر پادشاهان محلی باز می‌گردد.
