آغاجاری از شهرستانهای استان
خوزستان است , در مردادماه سال ۱۳۹۱ هیئت وزیران
ایران با ایجاد شهرستان
آغاجاری به مرکزیت شهر
آغاجاری از ترکیب بخش‌های
مرکزی به مرکزیت شهر
آغاجاری و جولکی به مرکزیت روستای جولکی از ترکیب دهستان‌های سرجولکی
...مشاهده کامل متن و آب باران در تابعیت استان خوزستان موافقت کرد
آغاجاری یا آغاجری از مناطق نفتخیز اما محروم ایران می‌باشد.
جمعیت این شهرستان از طوایف بختیاری، ترک و عرب تشکیل شده است.
این شهر دارای آب و هوای بسیار گرم می‌باشد گرمای هوا در تابستان ممکن است از 55 درجه هم بیشتر شود.
اکثر مردم مهاجرینی می‌باشند که قبل از سال 1317 در پی کشف نفت در طلب کار به این منطقه مهاجرت کرده و ماندگار شدند . آغاجاری با دارا بودن مخزن نفتی بالغ بر 10 میلیارد بشکه نفت یکی از بزرگترین مناطق نفتخیز جهان به حساب می‌آمد.در ابتدا روزانه 256000 بشکه نفت از چاههای این منطقه استخراج می‌شد.
عملیات حفاری نفت در سال 1305 هجری – شمسی در آغاجاری آغاز شد و چاه شماره 3 آن در سال 1317 هجری –شمسی به نفت رسید و نخستین محموله نفتی آن در سال 1323 هجری-شمسی به وسیله خط لوله به آبادان فرستاده شد.
در سال 1329 هجری-شمسی این نقطه با تولید تقریباً نیمی از حجم فرآورده‌های نفتی ایران از 16 چاه عنوان بزرگترین حوزه نفتی کشور را به دست آورد. در همین ایام با 5977 کارمند که 175 نفر انگلیسی بودند و با امکانات رفاهی از قبیل یک بیمارستان 50 تختخوابی ، 3 درمانگاه ، سینما ، استخر، زمین‌های ورزشی گلف ودیگر تأسیسات عمومی، ناحیه ای آباد بوده است.
در سال 1336 با بهره برداری از 23 چاه و استخراج 5/18 تا 19 میلیون تن نفت آغاجاری همچنان از بزرگترین مراکز نفتی ایران به شمار می‌آورد و تا سال 1337 هجری-شمسی مقدار نفت خام استخراجی آن به یک میلیارد بشکه و در سال 1343 تعداد 69 حلقه چاه به ثبت رسیده است .
طبق اظهارات افرادی که سالها در این منطقه رفت و آمد داشته اند شرکت نفت در آن سالها اقدام به ایجاد محیطی بسیار آباد و زیبا در این منطقه کرده بود .ورود به این منطقه برای افرادی عادی بسیار مشکل بوده است .
همچنین تعداد خارجیان ساکن در این منطقه که برای شرکت نفت کار می‌کردند ، نسبتاً زیاد بوده است .
با توجه به نیاز شرکت نفت به کارگران ، تعدادی از مردم از شهرهای مختلف کشور برای کار به این منطقه آمده اند و کم کم در کناره‌های شهر سکونت نموده اند.
اولین محل مسکونی غیر شرکتی در محلی به نام « حسینیه‌ی طالقانی » به وجود آمد که عموماً مردم مستضعف و محروم با روی هم گذاشتن خشت و گل سرپناهی برای خود می‌ساختند که شرکت نفت هم با اعمال زور گاهی آن را خراب می‌کرد.
مردم عادی حق استفاده از امکانات شرکت نفت از قبیل سینما و استخر و … را نداشتند و فقط می‌توانستند تماشاگر تفریح خارجی‌ها و مهندسین باشند و فاصله‌ی طبقاتی در قبل از پیروزی انقلاب در منطقه مشهود بود.
افرادی که در آن سالها در منطقه بوده اند ، به صورت مکرر از تبعیض و نابرابری صحبت می‌کنند
بعدها شرکت نفت تصمیم به جابجائی کرده و مرکز اداری از آغاجاری به امیدیه منتقل شد که با ساخت منازل شرکتی در امیدیه ، زمینه‌های مهاجرت به آنجا فراهم می‌شود و به مرور کار جابجایی پرسنل و وسایل آغاز شد و با رفتن مردم، بسیاری از ساختمان‌ها ویران شد و تعدادی خانه‌های قدیمی و مخروبه باقی ماند که در اختیار پرسنل ادارات قرار گرفت.
افول و ویرانی منطقه هم با این هجرت آغاز شد و از آن تاریخ از شرکت نفت فقط آتش چاههای نفت و دودهایی باقی ماند که با حیات و زندگی مردم عجین شده است .
تا قبل از پیروزی انقلاب به این شهر رسیدگی نمی‌شد و بعد از دوران انقلاب تا حدودی توجهاتی به این شهر شد ,بعد از تقسیم منطقه آغاجاری امیدیه و میانکوه از شهر آغاجاری جدا شدند ، بطوریکه امروزه مردم شهرستان امیدیه برای رفتن به روستاهای تحت پوشش خودشان باید از آغاجاری بگذرند
منبع:
http://www.topforum.ir/thread85302.html
http://www.aghajari-city.ir/
