شبکه اجتماعی گردشگری تیشینه دوست گرامی برای آشنایی با گشت و گذارهای دیگر دوستان از شبکه اجتماعی تیشینه دیدن کنید. مشاهده شبکه اجتماعی گردشگری تیشینه طاهره کرمانی گزارش خطا چابهارعجیبترین میوه هازیتون محلی چابهارگواوا زیتون محلی چابهارگواوا (در چابهار به زیتون محلی نیز شناخته می‌شود.) (نام علمی Psidium guajava) میوه‌ای گرمسیری است. گیاه گواوا درختچه‌ای همیشه‌سبز از خانواده میرتاسه‌است که برگ‌های دربرابر هم دراز و بیضی شکل دارد. این درختچه بومی امریکای جنوبی و امریکای مرکزی، پرو، برزیل و مکزیک است و سال‌ها قبل به ایران وارد شده و به گونه پرورشی در شمال و بیشتر جنوب ایران در دو استان هرمزگان و سیستان و بلوچستان کاشته می‌شود.در هرمزگان به ان زیتون می‌گویند. گواوا درختچه‌ای همیشه سبز است و برگ‌های آن بدون کرک یا پوشیده از کرک است و گل‌های آن خوشبو است. پوست تنه گواوا سبز یا قهوه‌ای متمایل به قرمز است. دارای ریشه‌های سطحی است ریشه می‌تواند به گونه عمقی و پرپشت گسترش پیدا کند. گل‌های آن سفید و خوشبو هستند و در بهمن و اسفند به گل می‌نشیند. میوه آن چیزی همانند به زیتون و یا انار کوچک است. چرا که در بالای میوه تاجی از کاسبرگ‌ها قرار دارد. میوه آن گوشتدار است. دانه‌های آن مانند دانه‌های انگور در گوشت قرار دارد. رنگ میوه قرمز یا زرد است. میوه آن شیرین است و آن را خام یا پخته به شکل مربا و ژله می‌خورند.میوهٔ گواوا در حالتی که رسیده باشد، بسیار خوشمزه و خوش طعم‌است. مزه میوه ترش و شیرین(ملس) و عطـر مطبوعـی دارد. از پوسـت میوهٔ گواوا جهـت تهیهٔ سالاد و دسر بهره گیری می‌نمایند. مصرف میوه در مراکز تولیـد به گونه تازه خوری بوده، ولی در تهیـهٔ ژلـه، مارمالاد، کنسـرو، و پاره‌ای از مشروبات غیرالکلی هم کاربرد دارد. از گواوا همچنین می‌توان کرهٔ گیاهی و دوشاب تهیه کرد. از برگ گواوا در صنایع رنگ و تانن سازی به کار برده می‌شود. گواوا در زیادکردن میزان ویتامین C ژله و مارمالاد و فراورده‌های دیگر میوه‌ها هم بکار گرفته شده دارد. ارزش اقتصادی این میوه در تهیهٔ مواد نخستین ی ژله، مارمالاد، پورهٔ گواوا است. ارسال مطالب بیشتر
زیتون محلی چابهارگواوا (در چابهار به زیتون محلی نیز شناخته می‌شود.) (نام علمی Psidium guajava) میوه‌ای گرمسیری است. گیاه گواوا درختچه‌ای همیشه‌سبز از خانواده میرتاسه‌است که برگ‌های دربرابر هم دراز و بیضی شکل دارد. این درختچه بومی امریکای جنوبی و امریکای مرکزی، پرو، برزیل و مکزیک است و سال‌ها قبل به ایران وارد شده و به گونه پرورشی در شمال و بیشتر جنوب ایران در دو استان هرمزگان و سیستان و بلوچستان کاشته می‌شود.در هرمزگان به ان زیتون می‌گویند. گواوا درختچه‌ای همیشه سبز است و برگ‌های آن بدون کرک یا پوشیده از کرک است و گل‌های آن خوشبو است. پوست تنه گواوا سبز یا قهوه‌ای متمایل به قرمز است. دارای ریشه‌های سطحی است ریشه می‌تواند به گونه عمقی و پرپشت گسترش پیدا کند. گل‌های آن سفید و خوشبو هستند و در بهمن و اسفند به گل می‌نشیند. میوه آن چیزی همانند به زیتون و یا انار کوچک است. چرا که در بالای میوه تاجی از کاسبرگ‌ها قرار دارد. میوه آن گوشتدار است. دانه‌های آن مانند دانه‌های انگور در گوشت قرار دارد. رنگ میوه قرمز یا زرد است. میوه آن شیرین است و آن را خام یا پخته به شکل مربا و ژله می‌خورند.میوهٔ گواوا در حالتی که رسیده باشد، بسیار خوشمزه و خوش طعم‌است. مزه میوه ترش و شیرین(ملس) و عطـر مطبوعـی دارد. از پوسـت میوهٔ گواوا جهـت تهیهٔ سالاد و دسر بهره گیری می‌نمایند. مصرف میوه در مراکز تولیـد به گونه تازه خوری بوده، ولی در تهیـهٔ ژلـه، مارمالاد، کنسـرو، و پاره‌ای از مشروبات غیرالکلی هم کاربرد دارد. از گواوا همچنین می‌توان کرهٔ گیاهی و دوشاب تهیه کرد. از برگ گواوا در صنایع رنگ و تانن سازی به کار برده می‌شود. گواوا در زیادکردن میزان ویتامین C ژله و مارمالاد و فراورده‌های دیگر میوه‌ها هم بکار گرفته شده دارد. ارزش اقتصادی این میوه در تهیهٔ مواد نخستین ی ژله، مارمالاد، پورهٔ گواوا است.
