آستان امامزاده ابا محمد ابراهیم (علیه السلام) در شهرستان
خور و بیابانک، بخش
مرکزی،
روستای بیاضه (55 کیلومتری شهر خور و 470 کیلومتری
اصفهان) واقع شده است.
نسب این امامزاده شریف بنا به اعتقاد اهالی و بزرگان محل به امام موسی الکاظم (علیه السلام) می‌رسد.
امامزاده ابومحمد ابراهیم بن عبدالله ابن موسی
بن جعفر (علیه السلام) که برادرزاده امام رضا (علیه السلام) می‌باشد و نیز از امامزادگان واجب التعظیمی است که در معیّت 12673 نفر از امامزادگان و سادات علوی و هاشمی از مدینه به مقصد خراسان وارد
ایران شدند.
در
ایران با توجه به ظلم دستگاه عباسیان که در تمام نقاط
ایران حاکم بود امامزادگان به گروه‌های متعدد تقسیم شده و از راه‌های مختلف مقصد خراسان را در پیش گرفتند.
هر گروه تحت فرماندهی یکی از امامزادگان و سادات ارشد بود؛ اما گروهی که از طریق بیابانک راهی خراسان شدند، زعامت و فرماندهی ایشان با شخص فرمانده کل، شاهزاده ابامحمد ابراهیم
...مشاهده کامل متن بود.
دشمنان اهل بیت که حضور خاندان پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم) را در ایران، آسیبی برای حکومت می‌دانستند به کاروانهای سادات حمله ور شده و ایشان را متفرق ساختند و لذا هر یک مسیری را برای طوس برگزیدند تا اینکه توسط دستگاه حاکمه شناسایی و تحت تعقیب قرار گرفتند.
کاروان امامزاده ابا محمد ابراهیم (علیه السلام) بر اساس اسناد موجود، در جرمق (محل فعلی روستای گرمه) با مأمورین درگیر شده و تعداد زیادی از امامزادگان شهید و مجروح شدند و سرانجام حضرت ابومحمد ابراهیم (علیه السلام) فرمان متواری شدن به علویان داد و خود نیز در حالیکه در اثر حملات عدیده دشمن سخت مجروح شده بود مصلحت به ترک صحنه درگیری دانسته و از طریق کوهستان وارد نیستان بیاضه شدند.
جوانی از اهالی روستا ایشان را با خود به روستا می‌آورد؛ اما خانواده آن جوان به دلیل ترس از دستگاه حکومت از پذیرفتن آن حضرت خوداری می‌کند. حضرت امامزاده را پیرزنی برای مداوا به رسم میهمانی به خانه خود برده و آشی تهیه کرده و آن را با زهری که توسط مأمورین حکومت به او می‌دهند، آلوده می‌کند و حضرت را مسموم می‌نماید.
هنگامی که امامزاده مظلوم متوجه خیانت میزبان خویش شده و خود را در آستانه شهادت دید نامه ای از شرح حال خود و عاقبت کار خویش به مادرش، تاج نسب خاتون نوشته و از مادر خویش خداحافظی نموده آن را به گردن اسب با وفای خود بسته و آن حیوان نجیب و با هوش را فرمان حرکت داده به سمت مدینه فرستادند و خود به فیض عظمای شهادت رسیدند و در محلی که هم اکنون بقعه و بارگاه و صحن و رواق آن حضرت است به خاک سپرده شدند؛ اما مرکب با وفای آن حضرت راه مدینه را در پیش گرفت و با عنایت و هدایت الهی، دست خط امامزاده شهید را به مادر مکرمه اش رساند.
مادر امامزاده (تاج نسب خاتون) پس از رسیدن این خبر جانسوز به اتفاق همراهان و برادر خود، که دایی حضرت امامزاده است به بیاضه می‌آیند و پس اقامه عزای شاهزاده ابو محمد ابراهیم، ایشان در قریه بیاضه سکونت گزیده که سادات هاشمی بر اساس مدارک مسجل با حضرت امامزاده نسبت دایی زادگی داشته و به همین سبب در این روستا سکونت و مجاورت گزیده و به صورت آبا و اجدادی افتخار خدمتگزاری بقعه مبارکه و روضه منوره امامزاده را اختیار نموده اند.
شهادت امامزاده ابامحمد (علیه السلام) به روایت معتمدین شهر به سال 203 هـ.ق می‌رسد و این نقل قول قدمت و پیشینه این بنا را به 950 سال پیش می‌رساند. این زیارتگاه مورد توجه مردم و اهالی روستای بیاضه و شهرستان می‌باشد.
مساحت تقریبی زیر بنای این زیارتگاه 850 متر مربع می‌باشد و مساحت صحن زیارتگاه به 200/12 متر می‌رسد. این ساختمان و بنا طی دوران مختلف، بازسازی و مرمت گردیده و به مرور زمان اطراف حرم، زائرسراها و سالن اجتماعات در زمان بعد از انقلاب شکوهمند اسلامی ایران ساخته شده است.
گنبدی کاشیکاری شده که ارتفاع آن از سقف حدود 15 متر می‌باشد روی بقعه قرار گرفته است. در داخل حرم ضریحی مطلا به ابعاد 2×3 متر روی مزار امامزاده قرار گرفته است.
تزیینات داخل حرم فاقد کاشیکاری، آینه کاری و یا گچ بری می‌باشد.
منبع:
http://www.bayazeh.info/
http://www.emamzadegan.ir/
http://imamzadeh.mihanblog.com/
