اگر از
چالوس تقریبا 50 کیلومتر به سمت شرق برویم، پس از گذر از
نوشهر و
پارک جنگلی سی سنگان به شهری به نام رویان (که نام قدیم آن علمده [AlamDeh] بود) میرسیم.
این شهر به دلیل بازار فصلی بزرگش همیشه شلوغ است. فضای بازار، شبیه فضای بازارچه‌های
آستارا است و از شیر مرغ تا جان آدمیزاد در آن پیدا میشود. اما در سمت مقابل بازار نوشته ایی روی میله نصب شده است که روی آن نوشته است: "آب پری رویان".
آبشار آب پری در ارتفاعات قرار دارد و جاده به سمت جنگل می‌رود. جنگلی که جاده از میان آن می‌گذرد بسیار دلچسب و جذاب است.
درختان با فاصله نه چندان زیاد از یکدیگر رشد کرده اند و بیشتر مناطق بکر و دست نخورده می‌نماید.
انتهای این جاده جنگلی-کوهستانی به کجور ختم میشود. که از طریق کجور نیز دسترسی به "کندلوس"، "دوآب" و "مرزن آباد" و ... فراهم است. در طول مسیر همچنین یک خروجی برای اتصال به یوش (زادگاه نیما یوشیج) و بلده وجود دارد. اما پیش از اینها
پارک جنگلی رویان و
آبشار آب پری قرار گرفته اند.
جاده آب پری هم عرض
جاده ...مشاهده کامل متن چالوس است، اما اطراف جاده آنقدر فضای صاف و باز برای اطراق کردن وجود دارد که هر گردشگری به راحتی می‌توانند گوشه دنجی برای خود پیدا کنند.
در طول مسیر ابتدا به
پارک جنگلی رویان میرسیم. این پارک که فاصله زیادی از شهر رویان ندارد، تقریبا از تمامی امکانات بهداشتی اولیه ( از قبیل آب آشامیدنی و سرویس‌های بهداشتی) برخوردار است.
آلاچیق هایی برای استراحت تدارک دیده شده است و وسایل بازی برای کودکان نیز وجود دارد.
پارک جنگلی روسان در سال هزار و سیصد و هشتاد و هشت راه اندازی شد.مساحت این پارک دویست و پنج هکتار بوده که از درختانی قطور و تنومند تشکیل شده است.
و به دلیل قرار گرفتن در ارتفاعی بالا زیبایی خیره کننده ای را خلق کرده است که این پارک را از دیگر پارک‌های شمال کشور متمایز می‌سازد.
در ادامه جاده، از پارک که بگذریم و حدود 5 کیلومتر بالاتر برویم، به
آبشار آب پری میرسیم. این آبشار درست در کناره جاده قرار گرفته است.
گردشگران زیادی در ایام تعطیل و تعطیلات آخر هفته به این مکان می‌آیند، به طوریکه کناره جاده مملو از ماشین و گردشگر میشود، دکه طرف دیگر جاده نیز بر ازدحام گردشگر می‌افزاید.
این آبشار در حقیقت بهانه ای است برای لذت بردن از هوای کوهستان و مناظر زیبای این منطقه.
جاده را ادامه می‌دهیم و از
آبشار آب پری بالاتر می‌رویم. هر چه در طول جاده بالاتر می‌رویم، مناظر زیباتر، هوا خنک‌تر و از تعداد ماشین‌های جاده کمتر میشود و مناظر بکر بیشتر می‌شوند.
اینجا سکوت مطلق حکمفرماست. شاید اگر چند دقیقه با دقت گوش دهیم، صدای واقعی جنگل را بتوانیم بشنویم. چهچه پرندگان، صدای دارکوب و گله ای که در دشت‌های دورتر مشغول چرا هستند... درست همانند آنچه در فیلم‌ها دیده ایم. اختلاف درجه حرارت این منطقه با هوای شهر رویان تقریبا 10 درجه سانتیگراد است. پوشش گیاهی نیز در این منطقه جالب توجه است.
درختان جنگلی در مناطق کم ارتفاع‌تر و درختان کاج در نقاط مرتفع، نمایش متفاوتی را از چهره جاده به نمایش می‌گذارند. در فصل
بهار، در نقاط مرتفع به دلیل برودت هوا، درختان نسبت به ابتدای جاده کمتر سبز شده اند.
جاده ادامه می‌یابد، کم کم سیم‌های خاردار اطراف جاده که زمین‌های متعلق به منابع طبیعی را از محدوده جاده جدا کرده است محسوس می‌شوند و بکری بیشتر به چشم می‌آید.
برگرفته از وبلاگ کتابخانه رویان - استان
مازندران
منابع:
http://www.yjc.ir
http://dalakipl.mihanblog.com/
http://tirakdeh.persianblog.ir/post/49/
http://www.royan.ir/MenuPage.aspx?ID=102
