روستای ایستا - ( منتظران )

روستای ایستا شاید به جرات بتوان گفت مرموزترین روستای ایران است.
در این روستا عروسی و عزا ندارند و مراسمی چون جشن تولد، سالگرد ازدواج و... برای آنان معنا و مفهومی ندارد.
مردمان روستا متمول هستند و از طریق فروش زمین‌های پدری شان در تبریز روزگار می‌گذرانند.
هیچ گونه خدمات دولتی از جمله آب لوله کشی، گاز، برق، درمانگاه، ماشین آلات، وسایل ارتباطی و ...دریافت نمی‌کنند. اهالی روستا شناسنامه ندارند و جزو آمار جمعیت ایران به حساب نمی‌آیند.
دو دلیل فقهی «صحت تفسیر در آفرینش خداوند» و «حرمت تشبه به کفار» به شدت مورد تاکید و عمل آنان است.
کودکان روستا برای علم آموزی به مدارس طالقان نمی‌روند بلکه به سبک سنتی و مکتب خانه ای با فراگیری دروس همانند و اجابت و محرمات فقهی، خوشنویسی و اصول عقاید با سواد می‌شوند.
اوقات شرعی نماز را با شاخصه‌های خود استخراج کرده و آغاز و پایان ماه مبارک رمضان را نیز با رؤیت خویش تعیین می‌کنند. به رؤیای صادقه معتقدند و در تأیید روش زندگی خود به خواب‌های معنوی استناد می‌کنند اهل توقف به شدت منتظر واقعه ظهور مهدی (عج) هستند و بر این نظر هستند که اکنون آخرالزمان است و آخرالزمان از دوره مشروطیت آغاز ...مشاهده کامل متن شده است ایمان در نگاه آنان از جنس تعهد است از همین منظر عقل را وظیفه ساز نمی‌دانند و وجود آن را فقط برای وظیفه شناسی ضروری می‌پندارند.
ایمان در نگاه آنان از جنس تعبد است. از همین منظر، عقل را وظیفه ساز نمی‌دانند و وجود آن را فقط برای وظیفه شناسی ضروری می‌پندارند.
در اعیاد و سوگواری‌ها نیز مراسم خاصی برگزار نمی‌کنند. هیچ کس تاکنون زنان و دختران آنان را ندیده است. فرزندانشان پس از رسیدن به سن تکلیف مختار هستند که با آنان زندگی کنند یا به شهر تبریز بازگردند.
هیچ گونه فعالیت سیاسی و اجتماعی نداشته و باورهای خود را تبلیغ نـمـی کـنند.
کم عیبت‌ترین حکومت دوره غیبت کبری را تا حدودی سلسله قاجاریه می‌دانند، بر همین مبنا برخی از آنان تلاش می‌کنند که نسب خود را به قاجاریه برسانند. رویدادهای تـاریخی سقیفه بنی ساعده (واقعه انتخاب جانشین پیامبر اکــرم(ص) در سـال یـازدهم هـجـری قـمـری)، جـنـبـش مشروطه خواهی ایرانیان و انقلاب کبیر فرانسه در قرن هجدهم میلادی را نقـطـه عـطـف رواج بی دینی و انحراف عقیدتی می‌پندارند.
برای خرید احتیاجات خود همانند پارچه، برخی میوه‌ها مانند خرما، میخ و مقدار بسیار کمی آهن، شیشه و مانند اینها به شهر طالقان می‌روند و خودشان آهنگری و نجاری دارند.
چندان مالکیتی برای اموالشان در میان خود نمی‌بینند و بر سر اموال، با کسی نزاع نمی‌کنند و اگر کسی در دارایی آنان تصرف کند، با او درگیر نمی‌شوند و از مال خود چشم پوشی می‌کنند.
کسانی را در آن دهکده می‌توان سراغ گرفت که تنها 2 یا 3 بار به بیرون از محل سکونتشان رفته اند. امرار معاش آنها از فروش املاک مـوروثی شان در شهر تبریز و فروش گاو و گوسفند صورت می‌گیرد.
اهل توقف افراد غیر از خود را »اهل بیرون« می‌نامند.
برای تردد از اسب و قاطر استفاده می‌کنند دیده شده که چندین بار در تردد و انجام امور کشاورزی از اتومیل با بولدوزر، لودر و تراکتور استفاده کرده اند.
در توجیه این رفتار می‌گویند که به ناچار و به جبر از صنعت و ابزار جدید استفاده می‌کنند.مردم روستا از پیروان میرزا صادق مجتهد تبریزی هستند که در هر دو حیطه نظر و عمل، بسیار بر طرد مطلق اندیشه تجدد و دستاوردهایش تاکید می‌کرد و تا پایان عمر بر عدم جواز استفاده از ابزار تکنولوژیک و امور جدید و مدرن فتوا می‌داد.

منبع :http://savojbolaghi.blogfa.com/
http://fa.wikipedia.org/
http://namnak.com/8222
http://www.hawzah.net/