عقاب طلایی در
ایران در امتداد دو رشته کوه
البرز و زاگرس و کویرهای
مرکزی سکونت دارد. ماده از نر بزرگ‌تر است و جز این تفاوتی ندارند. در 4 تا 5 سالگی بالغ می‌شود.
عقاب طلایی نام خود را از پرهای طلایی و برنزی تاج، سر و پشت گردنش گرفته است. قهوه ای تیره است و از دور به سیاهی می‌زند. ساق یا چکمه ای و از هر دو طرف پوشیده از پر است.
در هنگام پرواز بالها کمتر به بالا خم شده و تقریبا مسطح است. مناطق صخره ای، چشم اندازهای فراخ را به زمینهای هموار و مناطق جنگلی ترجیح می‌دهد. عقاب طلایی تنها با یک جفت دیده می‌شود و تک همسر است و احتمالا تا پایان عمر پیوند جفتها برقرار می‌ماند.این جانور برای شکار استراتژیهای گوناگونی دارد.
هرکدام قلمرویی به وسعت 90 کیلومتر دارند و می‌توانند طعمه ای به وزن 6/3 کیلوگرم را طی پرواز حمل کنند.
سرعت متوسط عقاب طلایی 50 کیلومتر در ساعت ثبت شده است که می‌تواند در زمان شیرجه آن را به 320 برساند. این حیوان به طور متوسط روزانه 300 گرم گوشت می‌خورد که عمدتا از پستانداران تغذیه می‌کند و پرندگان انتخاب دوم آن است.
چند لانه دارند که به طور چرخشی از آن استفاده می‌کنند و در شرایط لانه می‌توانند 3 متر قطر و 4 متر ارتفاع داشته باشند. معمولا 2 تخم می‌گذارند و تا 45 روز روی آنها
...مشاهده کامل متن می‌خوابند.
عقاب طلایی در اساطیر:ابوریحان بیرونی می‌نویسد که عقاب بال گشوده را که پرچم ایرانیان بود بر سر نیزه بلندی در پیشاپیش سپاهیان می‌گرفتند. گزنفون تاریخ نویس یونانی می‌گوید: «پرچم ایرانیان عقابی بود از زر ناب که بر سر نیزه می‌افراشتند.» و در پیوند با به فال نیک گرفتن آن و اینکه نمادی از بهروزی و پیروزی بوده است، داستانی درباره کوروش بزرگ نوشته است که هنگامی که وی با سپاهیان خود به جنگ آشور می‌رفت پدرش او را تا مرز کشور پارس همراهی کرد و در آنجا عقابی دید که پیشاپیش آنان در پرواز است.
پدر کوروش آن را به فال نیک گرفت و با خود گفت که پسرش در این جنگ پیروز خواهد شد.بر روی یک قطعه کاشی که در کاوشهای باستان شناسی در تخت جمشید یافت شده، نقش شاهینی با بالهای گشاده دیده می‌شود که در چنگال خود گویی را گرفته و گوی دیگری نیز بر سر دارد.
به گمان پژوهشگران این عقاب بال گشوده نمادی از خداوند است که بر روی پرچم هخامنشیان نیز نقش می‌شده است. زیرا بیشتر تاریخ نویسان گذشته یادآوری کرده‌اند که بر پرچم ایران عقابی نقش بسته بوده است که آن را پیشاپیش سپاه می‌گرفتند، و این خود نمادی از پیروزی بوده است.
منبع :
http://qazvin.irib.ir/
