آتشکده آذرجو

آتشکده آذرجو یکی از آتشکده‌‌های شهر داراب می‌باشد که در ده کیلومتری غرب شهر دارابگرد به به شیوه چهارتاقی با گنبدی گرد می‌باشد که سقف اصلی آن ویران شده‌است.
در برابر این آتشکده، کوه بلندی به نام "حفر سیاه" و چشمه‌ای طبیعی و بزرگ به نام "اغلان‌قز" قرار دارد. بنا به روایت مروج الذهب مسعودی این آتشکده به دستور اشو زرتشت ساخته شده است.
زرتشت به یستاف شاه دستور داد تا آتش مقدس جمشید را بیابد و یستاف شاه آن را در خوارزم یافت و به دارابگرد آورد و در آنجا آتشکده ای بنا نمود و آتش مقدس را در آن نگه داری کرد، سپس شهر خرم دارابگرد را بنا نمود.
از سال سیصد و سی و دو هجری قمری نام آن به آتشکده آذرجو تغییر کرد.
این آتشکده همانند همه چهارتاقی‌‌های روزگار ساسانی، دارای پلانی مربعی است. این سازه تاریخی خاموش از لاشه سنگ با ملاط گچ دست کوب بنا شده است. بدنه داخل اثر، گچ‌اندود بوده که پهنای لایه‌‌های گچی آن پنج سانتیمتر می‌باشد.
گفتنی است چهارتاقی‌ها سازه‌هایی بوده اند که بیشتر کاربری مذهبی داشته اند. آتشکده، سازه زادبومی ایرانی است که اگر به آن توجه شود ارزش آن نمودار خواهد شد.
"مقدسی" یکی از رخدادنگاران، آذرجو را شهری از آتش معنا کرده است.
واژه "دار" به معنی پرورنده است ...مشاهده کامل متن و داراب یعنی پرورنده آب. داراب به دلیل فراوانی چشمه‌‌های آب گوارا و رودخانه‌‌های بسیار به این نام خوانده شده است. این ایالت را دارابجرد که در اصل دارابگرد است نیز می‌نامند و در شاهنامه فردوسی نیز این‌گونه آمده است: این شهر را داراب کیانی پسر بهمن ساخته است و گرد به معنی شهر باشد و جرد معرب آن است.
برپایه مستندات تاریخی ساختار شهر دارابگرد (داراب) ازآن روزگار هخامنشیان می‌باشد و این شهر را داراب بزرگ که در تاریخ ادبیات ایران از وی به نام داریوش بزرگ یاد می‌شود، ساخته و پرداخته است.
مشهور است که داراب بزرگ دوازده سال سلطنت کرد و شهر دارابگرد (داراب) از بناهای اوست.

منابع :
http://fa.wikipedia.org/
http://www.parskoroosh.blogfa.com/
http://vista.ir/
http://www.forum.98ia.com/
http://khorasannews.com/