مردم سواد کوه معتقد بودند که بر 7 دسته از مردم حجونه واجب می‌شود.
1- کسی که مالک زمین‌های شالی زاری بود اگر هنگام برداشت محصول، محصول او نسبت به سالهای گذشته دو برابر یا چند برابر می‌شد باید به حج می‌رفت.
2- یافتن گنج یا خمره ای پر از طلا نیز حجونه به گردن دارد.
3- کسی که مالک زمین شالی زاری بود و شالی‌های زمین او پیچ می‌خورد باید حج می‌رفت.
4- کسی که گاوش دو قلو می‌زاید نیز باید حج به جای می‌آورد.
5- کسی که مالک تعدادی گاو بود و اگر شبی گاوها را در طویله (مکان نگهداری گاو) می‌گذاشت و صبح برای بردن آنها به صحرا می‌آمد می‌دید 10 یا 15 گاو یکرنگ جدای از گاوهای او در طویله بودند یعنی این گاوها را خدا فرستاده تا او حج به جای آورد و به تمکن رسیده است.
6- داشتن یک انبار گندم که تبدیل به برنج می‌شود.
7- مالداری که ماست در تلم (وسیله ای چوبی که در آن ماست می‌ریختند و آنقدر اهرم آن را می‌زدند تا کره پس دهد) می‌ریخت و صبح می‌دید که همه ماست تبدیل به کره شده است باید حج به جای آورد.
آنها معتقدند اگر این موضوعات رعایت نشود هر آنچه تا کنون بدست آورده اند از دست می‌رود.
منبع :
http://mazandaran.irib.ir/
http://www.negahmedia.ir/
