به زبان محلی
دشت هویج را گرچال یا گهچال و یا گیاه چال می‌نامند، این دشت یکی از زیباترین جاذبه‌های
روستای افجه است که در ارتفاع 2 هزار و 400 متری از سطح دریا و در بالادست مرکز روستا، ناحیه گلندوک و لواسان قرار دارد.
روایت‌های تاریخی مختلف حکایت از آن دارند که در روزگار گذشته بخش وسیعی از زمین‌های این دشت به کاشت هویج اختصاص داشته، اما امروز اثری از این مزارع به چشم نمی‌خورد.
اغلب مسافرانی که به
دشت هویج سفر می‌کنند گشتی در مزارع و باغهای آن زده و چند ساعتی را با طبیعت بکر این منطقه سپری می‌کنند.
هر چند که امروزه اثری از هویج در آن یافت نمی‌شود. هم اکنون نیز دهقانان افجه به کشت محصولات مختلف کشاورزی در آن مبادرت می‌ورزند و وجود باغهای گیلاس نیز در آن مشهود است.
راه دسترسی به
دشت هویجروستای افجه بخشی از گلندوک واقع در لواسانات
تهران است. برای رسیدن به این ده پس از طی مسافتی در حدود 25 کیلومتر از
تهران و با عبور از گردنه قوچک به لشگرک می‌رسیم.
در ابتدای راه مسیر به دو شاخه تقسیم می‌شود که جاده آسفالته شرقی (سمت راست)
...مشاهده کامل متن ما را پس از طی 5 کیلومتر به گلندوک واقع در مرکز لواسان می‌رساند. از گلندوک 8 کیلومتر به سمت شمال شرقی برویم به ده افجه خواهیم رسید.
برای رسیدن به دشت هویج از روستای افجه در تابستان حدود یک ساعت و نیم و در زمستان حدود 2 ساعت زمان لازم است.
در انتهای روستا پس از آن جاده ای خاکی، به سمت بالا امتداد می‌یابد بعد از حدود 45 دقیقه به قهوه خانه ای محلی می‌رسید که فضای مناسبی برای استراحت دارد.
بعد از آن، مسیر خاکی را که ادامه دهید به یک باغ شخصی می‌رسید که یک لوله آب آشامیدنی در کنار آن قرار دارد حدود 100 متر بعد از این باغ که در سمت چپ مسیر پیاده روی شما قرار دارد جاده 2 قسمت می‌شود؛ مسیری که با شیب ملایم به سمت شمال و بالا می‌رود، مسیر «شت هویج» است که با 30 دقیقه پیاده روی به آستانه دشت خواهید رسید؛ اما مسیری که به سمت شمال غربی و پایین امتداد می‌یابد، شما را با حدود 45 دقیقه پیاده روی به دشت«سواستون» هدایت می‌کند.
در جنوب غربی دشت هویج دره ای نسبتا عمیق وجود دارد که حد فاصل و مرزبین «دشت هویج» با دشت سواستون است بنابراین بالادست روستای افجه، چند صدمتری مانده به ورودی دشت هویج، مسیری وجود دارد که به سمت دشت سواستون می‌رود.
دشت‌های هویج و سواستون بسیار دیدنی اند و هر دو، نمای زییایی از قله‌های اطراف را به نمایش می‌گذارند. در هر دو دشت می‌توان یک روز پر خاطره را سپری کرد اما به هر حال دشت هویج به خاطر مسافت پیاده روی نسبتا کمتر و شهرت بیشترش، در مقایسه با دشت سواستون کمی شلوغ‌تر و پر رفت و آمد‌تر است.
دوچرخه سوارانی هستند که مسیر دشت هویج را برای رکاب زدن انتخاب می‌کنند، چون این مسیر بر خلاف مسیر دشت سواستون که در انتها مالرو می‌شود، تا آستانه دشت به صورت یک جاده خاکی امتداد دارد که برا ی رکاب زدن مناسب است.
در ضلع شمالی دشت، گردنه افجه بشم قرار دارد که راهی مالرو در آن موجود است؛ این راه، افجه و دشت هویج را به دشت لار لواسانات و دیگر ارتفاعات البرز مرکزی مرتبط می‌سازد.
روایت است که ناصرالدین شاه و دیگر شاهان قاجار از این گردنه برای رفت و آمد با کالسکه به دشت لار و سایر ییلاق‌های آن نواحی استفاده می‌کرده‌اند. به این مسیر مالرو که در برخی جاها حالت سنگفرش دارد راه شاه عباسی نیز میگویند.
قلهٔ ریزان (۳٬۶۵۰ متر)، پرسون (۳٬۱۰۰ متر)، آتشکوه (۳٬۸۵۰ متر) و مهرچال (۳۹۲۰ متر) از قله‌های مجاور دشت هستند
وجه تسمیه این دشت با گُرچال از ترکیب دو نام گُر + چال گرفته شده‌است.
گُر و یا آگِر در گویش ایرانیان باستان به معنای آتش (هنوز هم واژه گُر گرفتن به معنی شعله‌ور شدن آتش در زبان پارسی به کار می‌رود) و چال نیز به معنای جایگاه بوده‌است که این دشت را در گذشته گرچال به معنای جایگاه آتش یا آتشدان می‌نامیده‌اند.
منبع:
http://www.beytoote.com/
http://danakhabar.com/fa/news/1154017
http://www.iichs.org/magazine/sub.asp=
