میرزا ابراهیم دومین و بزرگترین واقف سادات رضوی است که در سال 1042 ق فوت کرد، وی از اجله‌ی سادات رضوی خراسان در زمان صفویه بوده و نسبت شریفش با بیست و یک واسطه به امام زاده (ابو جعفر موسی مبرقع) فرزند حضرت جواد (ع) می‌رسد.
مقبره میرزا ابراهیم واقع در ملک شخصی وی در مجاورت مجموعه فرهنگی-تفریحی کوهسنگی در دامنه کوه و انتهای خیابان بهشتی ، با منظر ایوانی کاشی کاری شده جلب نظر می‌نماید.
محراب نفیس این مکان دارای ماده تاریخ سال 1047 ق است ، مقبره میرزا ابراهیم رضوی تنها بنا و یادگار تاریخی از
دوره شاهی صفوی در
مشهد است.
پوشش مقبره به گونه‌ای است که آن را قابل تفکیک به دو بخش کرده است ، مدفن واقف در نیمه شمالی
ایوان قرار دارد و نزدیکی آن محرابی نفیس تعبیه شده که در حواشی جانبی آن دو بیت نوشته شده است.
مقبره در باغی مشجر و با صفا واقع شده است و حوضی به ابعاد قریبی 15×10 مترمربع فضای جلو
ایوان را صفا می‌بخشد؛ همچنین در صحن باغ تعدادی سنگ قبر به چشم می‌خورد که اغلب متعلق به بزرگان سادات رضوی و برخی از علما و بزرگان شهر
مشهد و خراسان است؛ این بنا در سال 1365 خورشیدی به اهتمام تولیت وقت سادات رضوی(مرحوم سید حسین بدیعی
...مشاهده کامل متن رضوی) مرمت شده است.
میرزا ابراهیم موقوفات بسیاری را در شهرهای مشهد، اردکان و تربت جام انجام داده است و حدود 20 هزار نفر از این موقوفات بهره مند می‌شوند، این اقدام وی باعث شده است تا چند هزار خانوار از سادات رضوی و اعقاب خاندان واقف در سراسر کشور شجره نسب خویش را تاکنون حفظ کنند و به خاطر همین مسئله اقدام وی یکی از پدیده‌های فرهنگی مشهد به شمار می‌رود.
ساختمان بقعه، داراى ایوانى بلند با کاشیهاى الوان است که از دور جلب توجّه مى کند.
اعتماد السلطنه در مطلع الشمس از این مقبره یاد کرده و مینویسد: «در حوالى مشهد مقدس تقریباً در طرف جنوب، کوهى است معروف به کوه سنگى و در جلوى آن ایوانى است که دهنه آن بیست و نه پاست و طول سى و نه پا و ارتفاع آن غیر از ازاره صد و سى خشت، جنبین ایوان دو طبقه است و دو گوشواره دارد.
در عقب گوشواره هاى فوق، اطاقى است. جلو ایوان و گوشوارهها را با خشت ساخته اند، باقى را با گچ کار کرده و در جلو ایوان قطعه سنگى است، طول آن موافق دهنه ایوان و عرض آن ده کره و قطر آن آنچه از خاک بیرون است نیم زرع.
در میان ایوان قبر مرحوم میرزا ابراهیم ناظر، جد سلسله سادات رضویه است که اولاد آنها پشت به پشت نظارت آستانه مقدّسه را دارند. در ایوان، محرابى است و در پیشانى محراب به خط نستعلیق این اشعار حجارى شده است:
این عمارت بدور شاه صفى بـزمین آمـد از بهشت نعیم
حوض پیش عمارتش کوئى مىدهد یاد کوثــر و تسنیم
گفت فخر از براى تاریخش عــالم است و مقام ابراهیم
سنة 1047، راقمه پیر محمد الحافظ و نیز به همان خط رباعى ذیل در محراب حجارى شده است:
کردند مــزین این رواق از دو طـرف
تا کــرد بنایش خلــف شــاه نجف
یک نصف از آن مقبره گشت چه خلد
آن نصف دگــر مسجد با عـزو شرف
حوضى در جلو ایوانست طولاً پنجاه و پنج پا، و عرضا سى و هفت پا.
این حوض از پاشویه که نیم زرع از کف زمین بالا است و یک ازاره بالاى آن و دور حوض همه مفروش به سنگ است و قطعات سنگ دو زرع و یک زرع و یک مربع با شش گره قطر تراشیده شده و جمیع سنگ‌ها عبارت از یکصد و بیست و چهار پارچه است.
در جلو و بیرون ایوان، قبر میرزا خلیل کاشى، منشى باشى مرحوم حسام السلطنه سلطان مراد میرزاست و شعر مسطور در ذیل تاریخ فوت اوست که بر سنگ قبر نقش کردهاند:
بناگهان ز میان شــد یکى برون گفتا
که شد جلیس محمد خلیل بن احمد
این آرامگاه به شمارة 5960 و در تاریخ 8/5/1381 به ثبت آثار ملّى و تاریخى رسیده است.
منبع:
http://shrines.blog.ir
http://www.negahmedia.ir
http://www.golaftab.ir/
http://www.iqna.ir/
