آرامگاه صائب تبریزی در محله لَنبان
اصفهان، در محلی که در زمان حیات او معروف به تکیه میرزا صائب بود واقع شده است.
مقبرهٔ صائب در باغچه‌ای در
اصفهان در خیابانی که به نام او نامگذاری شده‌است قرار گرفته است .
آرامگاه وی در باغ شخصی او که باغ تکیه نامیده می‌شود در کنار نهـر نیاصرم در خیابـان صائب
اصفهان واقع شده و معماری آن با توجه به زمان حیاتش، از معماری دوران صفویه الهام برگرفته شده است .
آرامگاه صائب در سال هزار و سیصد و چهل و شش به شکل کنونی درآمده است .
این بنا ایوانی زیبا دارد که طول آن حدود چهارده متر ، عرض آن شش متر و هشت متر ارتفاع دارد و حدود دو متر از سطح باغ مرتفع‌تر ساخته شده است که دارای ده پله سنگی سراسری میباشد .
بر روی سر ستونهای
ایوان زیبـا، قوسهای جناغی قرار گرفته‌اند و زیر سقف با طرح شطرنجی
آینه کاری شده اسـت. قسمت شـرقی و غربـی
ایوان دارای دو دهنه، یک ستون و دو قوس می‌باشند.
سنگ مزار یک قطعه سنگ مرمر یکپارچه یزدی میباشد که سنگ مزار قدیمی را در وسط آنجا داده‌اند. سنگ اصلی مزار به دو قسمت تقسیم شده
...مشاهده کامل متن و دارای کتیبه‌ای شامل یک مطلع و یک غزل از صائب به خط " محمد صالح اصفهانی " خوشنویس مشهور دوران صفوی میباشد .
تاریخ سنگ قبر بدین شکل است : تحریراً فی شهر جمادی الاول سنه ۱۰۸۷ فقیر محمد صالح .
در مقابل ایـوان آرامگاه، حوض و آب نمای بزرگی مانند حوض عمارت چهلستون ساخته شده است و در بالای قبر صائب سه قبر دیگر متعلق به فرزندانش و نوه فاضل او به سال‌های ۱۱۴۰ ق و ۱۱۴۹ ق و ۱۱۴۱ ق وجود دارد.
میرزا محمّدعلی صائب تبریزی در سال هزار و شانزده هجری چشم به جهان گشود . پدر او تاجری پر آوازه بود. اگرچه اجداد او اهل تبریز بوده‌اند اما خود او در اصفهان به دنیا آمد .
خانواده صائب جزو هزار خانواری بودند که به دستور شاه عباس اول صفوی از تبریز کوچ کرده و در محله عباس‌آباد اصفهان سکنی گزیدند که این مردم را تبارزه به معنی تبریزی‌ها می‌نامیدند.
او در اصفهان به آموختن علوم عصر پرداخت ، در جوانی به حج رفت و در بازگشت به مشهد سفر کرد.
صائب در سال هزار و سی و چهار هجری قمری از اصفهان به هندوستان سفر کرد و بعد به هرات و کابل رفت. حکمران کابل، خواجه احسن‌الله مشهور به ظفرخان، که خود شاعر و ادیب بود، مقدم صائب را گرامی داشت.
ظفرخان پس از مدتی به خاطر جلوس شاه جهان، عازم دکن شد و صائب را نیز با خود همراه برد.
صائب در سال هزار و چهل و سه هجری قمری به ایران بازگشت و در اصفهان اقامت گزید. شاه عباس دوم صفوی به او مقام ملک‌الشعرایی داد. وی در سن هشتاد سالگی در اصفهان دار فانی را وداع گفت .
درگذشت او در سال هزار و هشتاد و شش یا هزار و هفتاد و هفت هجری قمری بوده‌است.
منابع :
http://fa.wikipedia.org
http://isfahancity.com
vista.ir
www.negahmedia.ir
isna.ir/
