موزه سفال تبریز

موزه زنده سفال تبریزیکی از خانه‌های با ارزش قدیمی شهر تبریز است که در سال 1379 با پشتیبانی مالی آقای مهندس محمدزاده استاندار وقت وهمت آقای مهندس اکبرتقی زاده اصل ریاست محترم سازمان میراث فرهنگی وگردشگری وقت ، خریداری ومرمت گردید.
موزه زنده سفال بخشی از بیرونی خانه ای قاجاری است که متعلق به خانواده صرافلاربوده است وخانواده علوی آخرین صاحبان آن بوده اند. مرمت این خانه با نظارت سرکار خانم مهندس نسرین مجتهدی در سال 1384 به پایان رسید.
موزه زنده سفال پنج شنبه دهم شهریور1384خورشیدی با حضورمقامات فرهنگی استان، استاد عباس قابچی،استاداحمد قابچی استاد فریده تطهیری مقدم ، اعضای انجمن دوستداران سفال، هنرمندان سفالگر ودیگر هنرمندان وهنردوستان شهر، به دست آقای دکتر سبحان اللهی استاندار وقت آذربایجان شرقی، که حمایت مالی ایشان توانست مرمت واحیای خانه را به سرانجام برساند، گشایش یافت.
انجمن دوستداران سفال آذربایجان شرقی
موزه زنده سفال تبریز فضایی است که پیغام نیاکان ما را در عرصه سفالگری به گوش، چشم ما، دست ما و مهمتر از همه به روح ما میرساند.
به روح انسان قرن بیست و یکم که از فطرت خود فاصله زیادی یافته و در آرزوی وصل به اصل خود است.
خاک در دسترس‌ترین ...مشاهده کامل متن و نخستین ماده ای بوده که بشر آغازین با آن بسیاری از نیازهایش را برطرف کرده است. خاک را با آب مخلوط نموده و از آن گل ساخته، و با گل به لذت و قدرت آفرینش رسیده است.
گل فرم پذیر و نقش پذیر بوده، با آن خشت و پیاله ساخته تا به نیازهای زندگی روزمره اش ، جواب دهد و بعد اندیشه هایش را برآنها نقش زده است. با ساخت پیکره هایی از گل به باورها و ترس هایش پاسخ گفته است.
با آتش دیدن ساخته‌های گلینش شاهد معجره ای شده است : همه چیز در آتش میسوخته و گل درکام آتش سخت‌تر و ماندگارتر میگردیده است!
سفالینه‌ها حتی پس از مرگ نیز با نیاکان ما همراه می‌شدند تا در حیات بعدی مورد استفاده قرار گیرند و امروز همان سفالینه‌ها ، پیام گذشتگان را به ما میرسانند.
نفس باد صبا مشک فشان خواهد شد عالم پیر دگر باره جوان خواهد شد
داستان آخرین سفالگران بومی منطقه :
معادن غنی خاک سفید (ترکیبات کائولن)، این خطه در منطقه مرند واقع است.
روستای زنوز مرند در دامنه کوه آق داغ، مرکز سفالگری با خاک سفید بوده است. به نقل از استادکاران سفالگر معاصر ما (استاد عباس قابچی و استاد احمد قابچی) از چند نسل قبل از آنها سفالگری با خاک سفید در روستای زنوز رواج داشته است.
خانواده قابچی پدر (محمد) و دو پسر (عباس و احمد) که نام خانوادگیشان معرف شغلشان میباشد به شهر تبریز مهاجرت کردند و در کارگاهی در محله درب سرخاب به سفالگری مشغول شدند.
روند تولید و شرایط بازار برای آنها در این چند دهه با فراز و نشیبهایی همراه بوده است که متاسفانه در دهه‌های اخیر با افول مخاطب مواجه شده بود.
از سال 1373 پشتیبانی آگاهانه و بستر سازی مناسب سازمان میراث فرهنگی استان از سفالگری بومی منطقه تاییدی بر تحقق نظریه استاد فریده تطهیری مقدم در رابطه با سفال ویژه منطقه بوده است.
«در گوشه گوشه این آب و خاک استادکاران سخت کوش و با همتی هستند که آخرین نسل حافظان فرهنگ و هنر بومی ما میباشند. قدر آنانرا بدانیم و زمان را از دست ندهیم.
با نگاهی آگاهانه و آسیب شناسانه بستر تداوم حیات فرهنگی آنان را فراهم کنیم.»
موزه زنده سفال، بخشهای مختلف خانه سفال:

1- نمایشگاه دائمی از آثار استاد عباس قابچی، استاد احمد قابچی و استاد فریده تطهیری مقدم و بهترین آثار هنرمندان و هنرجویان سفالگر استان آذربایجان شرقی ( با خاک سفید )
2- حوضخانه :
محل برگزاری نمایشگاههای موقت از آاثار هنرمندان سفالگر به صورت انفرادی و گروهی و برگزاری جلسات نقد و بررسی و اجتماعات هنری و فرهنگی
3- فروشگاه دائمی برای عرضه آثار هنرمندان سفالگر
4- کلاسهای آموزشی :
کلاس چرخکاری
کلاس نقاشی روی سفال
کلاس آشنایی با مراحل تولید سرامیک سنتی با خاک سفید آذربایجان
5- ارائه مراحل مختلف کار سفالگری با خاک سفید به روش سنتی (بازدید با هماهنگی قبلی)
شامل: آماده سازی گل – چرخکاری و تراش بدنه – آماده سازی لعاب- خرد کردن شیشه – کار با آسیاب سنگی – آماده سازی رنگینه مس – پخت اول ، لعاب زنی – پخت دوم ، کوره چینی

منبع :
http://www.tabriz.ir/
http://www.khanesofal.com/